Deze zomer heb ik vooral in Frankrijk en Italië doorgebracht, dit kwam omdat mijn broer dus in Frankrijk woont en wij op vakantie waren in Aosta, Italië.
De eerste week verbleven we bij mijn broer, de tweede week vertrokken we naar Aosta en in de derde week staken we weer de grens over omdat er iets leuks te doen was in de regio van Gap: de Tour de France zou er drie dagen verblijven!
Zoals jullie misschien al weten (of niet), ben ik erg geïnteresseerd in wielrennen, dit heb ik meegekregen van mijn vader en broer, en dus was ik erg enthousiast om drie dagen de Tour te volgen. In deze post kon je ook al lezen dat ik erg grote fan ben van Andy Schleck (ja zelfs nu het minder gaat nog altijd), dus ik was erg blij om hopelijk weer een glimp op te vangen van de jongste Schleck.
Op dinsdag 16 juli vertrokken mijn moeder en ik naar Col de Manse, en aangezien mijn broer zowat op de Col woont, moesten we niet ver gaan. We installeerden ons in een bocht zodat we goed zicht hadden op wanneer de coureurs zouden passeren. Hier en daar zag ik nog enkele supporters met Luxemburgse vlaggen of Schleck-vlaggen, ik was dus niet de enigste zoals mijn pa had gedacht. Er zijn dus nog échte supporters die nog steeds hun idool steunen in moeilijke tijden :), dat was leuk om te zien! Ja, dan ben je daar om 1 uur ’s middags en mag je nog 3 uur ’n half wachten tot de wielrenners ook effectief passeren. Ik ben al een paar keer naar de Tour gaan kijken dus ik weet dat je uren staat te wachten om misschien 4 minuutjes de wielrenners te zien, maar ik vind het altijd het wachten waard. Mijn moeder en ik hadden elk een boek meegenomen en klapstoeltjes om toch ietsje comfortabel te zitten. We moesten gewoon wachten op de karavaan, en dan wisten we dat er genoeg entertainment zou zijn tot de wielrenners er aan kwamen. Je ziet echt iedereen veranderen als die karavaan passeert, iedereen wordt weer kind en wil zoveel mogelijk vangen. Zelfs mijn moeder, haha. Oudere mensen, tieners, twintigers, kindjes, iedereen wil de Haribo-snoepjes of madeleinekes vangen die de promomeisjes gooien. Zelfs nutteloze dingen die je nooit zou gebruiken zoals een bolletjes pet of een fluorescerende sleutelhanger die niet eens mooi is, iedereen wil alles. De karavaan zorgt er voor dat de tijd wat sneller passeert en dan komt eindelijk het moment dat je de coureurs de bocht ziet voorbij komen en je weet dat ze er eindelijk zijn. Ik heb toen redelijk wat bekende gezien zoals Contador, Froome, en als belangrijkste: Andy! Peter Sagan passeerde op tien centimeter van mij en ik kon ook Cavendish in de laatste bus spotten. Dit was dus zeker een geslaagde dag voor mij! Op terugweg werden we nog aangesproken door Amerikanen uit Georgia die wilden weten wat er gebeurd was met Andy, maar die samen met mij hoopten dat hij volgend jaar er weer helemaal staat.
De volgende dag stond de tijdrit van Embrun naar Chorges op het programma, mijn broer woonde vroeger in Chorges dus dit dorpje is mij zeer bekend. Mijn vader en ik besloten om de trein te nemen naar Embrum om iets van de start te zien voordat we naar Chorges gingen. Dit was niet zo’n goed plan. Ik dacht dat je de start van een tijdrit goed zou kunnen volgen, en dat was ook het geval, maar ik had ook gedacht dat je gemakkelijk bij de ploegbussen zou geraken, en dat bleek helemaal het geval niet te zijn. De hele ruimte was afgezet en je kon pas van tien meter afstand de bussen zien staan, we waren dus voor niets naar de start gegaan. Ik wilde graag een foto met een wielrenner, maar het was duidelijk dat dit hier niet ging lukken, dus liepen we terug naar het station van Embrun en namen we de trein richting Chorges. Waar het in Embrun nog relatief rustig was, stond Chorges vol met mensen, ik herkende het dorpje bijna niet meer! Mijn vader en ik installeerden ons vlak na de aankomst zodat we de wielrenners zouden zien uitrijden voor ze naar de bussen vertrokken. Zo kon ik echt heel wat bekende wielernamen op camera vast leggen. Ik wilde graag Sagan nog eens zien en ik dacht dat ik dus op een uitstekende plaats stond om hem te zien, maar het lot wilde niet met mij meewerken. Aangezien hij de groene trui al had op dat moment, werd hij meteen terug naar de aankomst gebracht waar hij bleef zitten tot de tijdrit voorbij was en hij op het podium mocht. Ik heb letterlijk iedere wielrenner gezien behalve hem! Ik mocht wel even zijn speciale Hulk fiets bewonderen, maar meer van hem heb ik die dag niet gezien. Andy Schleck was ook een beetje een teleurstelling in eerste instantie, want ongeveer elke wielrenner stopte even aan de aankomst en reed pas een aantal minuten later door naar de bus. Maar dat was buiten Andy gerekend. Hij reed meteen door naar de bus, en daar stond ik dan met mijn Schleck vlag, al uren te wachten. Zelfs enkele van de journalisten wezen naar mij omdat het toch wel een beetje teleurstellend was. Mijn broer was ondertussen aangekomen en hij stelde voor om naar de bus te gaan kijken, waar Andy aan het uitrijden was. Zo kon ik hem toch een aantal minuutjes bewonderen, al kon ik hem niet zo goed zien omdat iedereen groter is dan mij (met mijn 1.60 is dat niet zo moeilijk). Maar ik was tevreden want een foto en handtekening heb ik al van hem, en we hebben even blikken gewisseld en meer kon ik niet vragen haha.
De donderdag vertrokken ze van Gap richting Alpe d’Huez, en zijn mijn vader en ik naar Col de Manse geweest die ze nu van de andere kant opfietsten. We zagen opnieuw de karavaan passeren, en weer miste ik de Haribo snoepjes, maar deze keer hoefde ik niet meer alle cadeautjes te vangen, aangezien ik er nog thuis had liggen van twee dagen er voor. Ik spotte opnieuw Andy in het peloton en Sagan passeerde opnieuw vlak naast mij, dus tevreden was ik zeker!
De Tour volgen vind ik altijd een groot avontuur maar is meestal ook wel een beetje vermoeiend. Maar de pijnlijke voeten en blaren neem ik er graag bij, zelfs al is het maar om letterlijk 1 seconde je favoriete renner te zien. Je bent zo je pijn vergeten!
gewooneenmeisje 